HEADLIFE's Slo: “De eerste keer op het podium wilde ik me het liefst zoveel mogelijk achter mijn microfoon verstoppen.”

Slobodan Vuckovic van HEADLIFE

Den Haag heeft een reputatie hoog te houden als rockstad nummer 1. Met bands als Golden Earring, Kane, Anouk en Di-rect zal er altijd een vruchtbare voedingsbodem zijn voor rockbands in de hofstad. De frontmannen en –vrouw van deze acts hebben een fantastische stem en een geweldige stage presence. Slobodan Vuckovic (Slo) van HEADLIFE staat zeker niet in de schaduw van zijn illustere stadsgenoten. Zijn grunge stem en uitbundige podiumpresentatie zorgen voor een groot deel van de charme van HEADLIFE. De band staat in januari opnieuw in 't Paard en treedt daarmee in de voetsporen van de eerder genoemde acts.

Wanneer was je eerste optreden en wat weet je er nog van?

Zo, dat is lang geleden. Bijna 15 jaar geleden stond ik voor het eerst op het podium met de band Coïncidence en ik was fokking zenuwachtig! Je hoopt natuurlijk dat mensen het leuk vinden, maar die onzekerheid maakt het spannend. Als zanger sta je toch min of meer in je onderbroek. De eerste keer op het podium wilde ik me het liefst zoveel mogelijk achter mijn microfoon verstoppen.

Hoe ben je over de jaren heen over je zenuwen heen gekomen?

Eigenlijk gewoon door veel op het podium te staan en ook doordat mensen na optredens zeiden dat ze het gaaf vonden. Ik heb in allerlei bands gezeten en verschillende stijlen gezongen: grunge, metal en nu natuurlijk poprock. Toen ik in Bij Toutatis zat, heb ik geleerd om me gewoon te laten gaan. Die metaltijd was leuk, beetje grunten, met Vikinghorens het podium op, fantastisch! Nu ik eraan denk. Ik stond voor het eerst in 't Paard met Bij Toutatis. We waren support voor de Flesh Merchants, dat was toen best een bekende band in de regio.

Hoe is het om in 't Paard te spelen?

Het is natuurlijk het Walhalla van de Haagse muziekscène. Alle grote, Haagse artiesten hebben er gespeeld en we zijn dan wel geen Di-rect, Kane of Anouk, maar we staan er mooi wel! Daar ben ik super trots op. Kijk, 't Paard is een belevenis op zich. Het begint al backstage in de kleedkamer als je de spiegel met de lampen ziet hangen. Je gaat naar het podium, het licht gaat uit, je hoort de mensen in de zaal schreeuwen en de muziek begint. Het enige wat ik kon denken was: Wat is dit joh! Zo vet! Ik bedoel, daar sta je dan ineens met je grote bek. Ik ben dan misschien niet snel zenuwachtig meer, maar toen voelde ik toch wel gezonde spanning hoor. En die anderhalf uur op het podium was zo voorbij.

Wat is het verschil tussen een optreden in 't Paard en een optreden op een kleiner podium?

Naast de muziek is het showelement belangrijk. We proberen met HEADLIFE altijd een show weg te geven, maar in een zaal als 't Paard heb je gewoon veel meer mogelijkheden. Mensen willen wat zien, entertained worden. Ik zie mezelf ook als een entertainer.

Welke artiesten zijn een voorbeeld voor je op het podium?

Iedereen heeft zo zijn voorbeelden, maar er zijn zoveel bands. Qua showelement kies ik dan toch voor bands als Muse en Kane. Vooral die show van Kane is echt vet. Die enorme schermen zijn echt gaaf. Veel mensen hebben nogal eens wat op te merken over Kane, maar ik denk dat het vaak uit jaloezie voortkomt. Ze doen het gewoon geweldig. En dan heb ik Anouk nog niet eens genoemd, die kan er natuurlijk ook wat van.

Ben je anders op het podium dan in het dagelijks leven? Hoe uit zich dat?

Ik wil graag entertainen en dat zorgt ervoor dat ik op het podium losbandiger ben, alle remmen gaan los. Met de jaren heb ik geleerd om los te laten dat mensen me leuk moeten vinden. Als ze me leuk vinden, tof. Anders is het jammer. Ik ga het niet forceren. Sommige mensen vinden het te gek wat je doet op het podium, maar ik heb ook wel eens gehoord dat mensen me een poser vonden. Smaken verschillen.

Wat is je grootste angst op het podium?

Dat het geluid wegvalt. Dat is me wel eens overkomen, dan sta je daar een enorme uithaal te doen en niemand die het hoort. Dat is toch 'apart' te noemen. Je tekst vergeten is ook vervelend, maar meestal valt dat toch niet op, dus dat scheelt.

Wat geeft je live de grootste kick?

Het is mooi om te zien als het publiek geraakt wordt door onze muziek. Het maakt ook niet uit of zich dat vertaald in dat mensen huilen of compleet uit hun dak gaan bij een nummer. Die connectie zegt je dat je het niet voor niks doet. Ik vind het fantastisch als mensen zich kunnen identificeren met een nummer.

Op welk podium zou je graag nog een staan?

Paradiso, de sfeer, het podium, super. En Ahoy.

En wat dacht je van een festival?

Lowlands, Noorderslag of Pinkpop zou natuurlijk te gek zijn. We hebben al eens op Vlietpop gestaan. Dat was zo'n groot podium, kwam geen eind aan man. Wat me aanspreekt aan festivals is dat je ook veel verschillende bands kunt bekijken.

Wat kun je vertellen over de verhoudingen tussen verschillende bands?

Je kunt elkaar heel goed helpen, maar in de praktijk pakt het niet zo uit. Als artiesten onderling praten we wel met elkaar, maar uiteindelijk komt er vaak niks van terecht. Teveel artiesten verwachten ook dat het allemaal vanzelf gaat na een groot optreden, maar dat is niet zo. Wij moeten ook keihard werken voor optredens. Ik denk toch dat we op een gegeven moment een hit nodig hebben om verder te komen. Eigenlijk vormen de verschillende bands eilandjes en eerlijk is eerlijk, ook wij doen daar aan mee. Het is toch meestal ieder voor zich.

Wat kunnen we de komende tijd van HEADLIFE verwachten?

Wij zijn nu druk liedjes aan het schrijven en we gaan een clip maken. Dat staat nu als eerst op de agenda en in 28 januari spelen we opnieuw in de grote zaal van 't Paard.

http://www.headlife.nl/

De betoverende kracht van Kris Berry

Als je geregeld concerten bezoekt, herken je het vast. Je staat in het publiek te genieten van de muziek. Instrumentaal klopt het allemaal en de zangeres gooit er met haar dijk van een stem nog een schep bovenop. Het maakt niet meer uit hoe groot de zaal op dat moment is; de sfeer is intiem. Je gaat compleet op in de muziek. En verdomd, het is net of de zangeres steeds naar je kijkt, lacht en als ze lacht, doe je het zelf ook. Kris werd geboren op Curaçao en bezit deze betoverende kwaliteit tot in de puntjes.



Kris Berry

 Wanneer stond je voor het eerst op het podium en wat weet je nog van deze ervaring?

“Dat was op 22 december 2007 bij een kerstevenement. Ik zong voor het eerst in een jazzband. Ik weet nog dat ik zo nerveus was dat ik bijna over mijn nek ging. Natuurlijk overheerste wel het enthousiasme, maar ik heb heel lang stilgestaan bij wat ik bijvoorbeeld aan moest trekken.”

Hoe ga je nu om met je zenuwen? Hoe heeft zich dat ontwikkeld?

“Voor mij is er een groot verschil tussen toen en nu. In mijn eerste band zong ik New Orléans jazz repertoire. Wel kon ik mijn eigen interpretatie loslaten op de nummers. Kris Berry is mijn eigen project en de teksten gaan over wat ik voel, maar ze gaan niet per definitie over mij. Ik ben trots op wat ik schrijf en tegelijk is het eng. Je geeft toch veel van jezelf bloot en dat maakt je kwetsbaar. Gelukkig ben ik omringd door erg getalenteerde muzikanten. Het feit dat een ervaren beroepsmuzikant als onze gitarist, Paul Willemsen (oa Zuco 103, Lefties Soul Connection), iets ziet in deze band en daar ook zijn gevoel in kwijt kan geeft mij vertrouwen. We begrijpen elkaar goed. Heb ik je vraag eigenlijk beantwoord zo?”

Je hebt opgetreden op North Sea Jazz. Wat is het verschil tussen optreden op een festival en een kleiner optreden?

“Het is heel anders om op een kleine, intieme locatie te spelen dan op een festival als North Sea Jazz. Mijn hele houding is anders. Neem bijvoorbeeld het Parool Theater, daar past 35 man publiek in en het heeft een klein podium. Het publiek zit dus vlak voor je neus en het is dan erg confronterend en moeilijk om niet afgeleid te raken. Wel maak je heel eenvoudig contact en ben je minder met 'performen' bezig. Ik praat dan ook meer met het publiek en ze luisteren ook echt. Achteraf hoor ik wel eens dat mensen me heel grappig vonden op het podium. Al moet ik toegeven dat het meeste van wat ik zeg echt 'in the heat of the moment' in me opkomt. North Sea Jazz was daarentegen een heel andere ervaring. Vlak voor ik op ging dacht ik: Als dit maar goed komt. Er staat dan toch ineens 600 man te kijken in plaats van 35 en je moet ze maar zien te overtuigen om niet door te lopen. Zo zie ik dat dan tenminste als relatieve nieuwkomer. Maar ja, als je dan op komt en je band staat daar te stralen, dan weet je dat het goed komt. Ik las later in een recensie dat het soms wat flets was en ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Ik moest de eerste paar nummers toch wat op gang komen. Misschien is dat ook wel het verschil tussen een festival en een concert, want als ik terugdenk aan het optreden in de bovenzaal van Paradiso, dan was ik weliswaar bloednerveus, maar stond ik toch ontspannen op het podium.”

Hoe ben je op North Sea Jazz terechtgekomen?

“Daar ben ik heel trots op. Voor onze EP-presentatie hadden we een aantal persoonlijke uitnodigingskaartjes verstuurd, waaronder een naar een programmeur van Mojo. Ze had afgezegd voor de presentatie, maar was ons niet uit het oog verloren door de uitnodiging.”

Je hebt in korte tijd de omslag gemaakt van amateur-band naar professionele band. Brengt dat nieuwe spanning met zich mee?

“Eerlijk gezegd heb ik er niet zo bij stil gestaan. De band bestaat uit beroepsmuzikanten dus het went snel om zelf ook met een commerciële insteek met de band bezig te zijn. Recentelijk heb ik me wel gerealiseerd dat je een muzikale carrière constant moet voeden en doordat je er écht achter staat ook bereid bent om je constant in te zetten om er een succes van te maken.”

Welke artiesten inspireren je?

“Onze Sound is geïnspireerd door een mix van artiesten als Patsy Cline en Wanda Jackson, de Rock ‘n Roll van Chuck Berry, Caribische en jazz invloeden. Vooral de persoonlijkheid en uitstraling van Ella Fitzgerald spreken me aan. Wijlen Amy Winehouse heeft ook veel indruk op me gemaakt.”

Wat is het verschil tussen Kristel de Haak en Kris Berry?

“Kristel de Haak is mijn volledige naam en Kris Berry is eigenlijk een combinatie tussen mijzelf en mijn liefde voor muziek. Berry komt uiteraard van Chuck Berry. Mijn stiefvader heet René Berry. Chuck Berry is op Rock 'N Rollgebied mijn muzikale held, maar in de eerste plaats is de band naam gekozen vanwege de muziek. En het is ook mooi toeval dat ik op het podium toch iets met de naam Berry heb.”

Wat is je grootste angst op het podium?

“Dat het publiek het niks vindt.”

Wat geeft je de grootste kick?

“Als de band de sfeer in het publiek goed aanvult en ze elkaar gaan versterken. Daar kan ik dan helemaal in mee gaan. En het is ook een heerlijk gevoel als je ’t publiek stil krijgt.”

Van welk podium droom je?

“Waar ik van droom vind ik moeilijk te beantwoorden, want van North Sea Jazz durfde ik niet eens te dromen en ineens werden we ervoor uitgenodigd. Als ik dan toch iets moet noemen dan zou ik graag eens in New Orléans spelen of Chuck Berry spreken, kijken of hij is zoals ik vroeger over hem droomde.”

Wil je Kris Berry live zien?

Zie website: http://www.meetkrisberry.com/

26/08 Reeuwijkse Plassen:  http://www.spsjazzfestival.nl/

28/08 Uitmarkt in Amsterdam, Leidseplein om 14:00

15/09 De Badcuyp in Amsterdam

Van Engels tot Swahili Marjolein Kool is laaiend enthousiast

Marjolein gaat compleet op in Jua's muziek

Frontvrouw Marjolein Kool van globalrockband Jua was er al vroeg bij. Ze stond met slechts zes lentes al op de planken en voelt zich sindsdien als een vis in het water. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat haar paplepel meer gevuld was met muzieknoten dan met pap. Ze leerde naast zingen ook blokfluit, piano, gitaar, melodica en accordeon spelen en schrapte het woord ‘podiumvrees’ uit haar woordenboek.

Wat is je bijgebleven van je eerste stapjes op het podium?
“In het begin is het allemaal heel spannend en ben je bang dat je de tekst vergeet, maar podiumvrees heb ik nooit echt gekend. Ik stond ook al op mijn zesde op het podium in diverse musicals, koren en toneelstukken. Vooral de kostuums vond ik toen natuurlijk prachtig.”

Podiumvrees heb je niet, maar wanneer is de spanning rond een optreden veranderd?
“Eigenlijk veranderde het toen ik zes jaar geleden met Jua aan de gang ging. Nu voel ik nog wel een beetje gezonde spanning bij een optreden, maar het heeft met vertrouwen te maken. Jua is mijn eerste, echte, grote band en we hadden vrij snel een drukke periode met vijf optredens in drie maanden. Dan gaat het hard. De eerste keer samen op het podium vond ik heel spannend, maar zodra je de tekst, de muziek en de gitaarstukken kent, kun je meer op het publiek letten. Die eerste ontwikkeling is leuk, want we vonden in het begin alles goed en waren heel tevreden over onze nummers en optredens. Pas als je het terugziet, word je kritisch en wil je ineens weer veel verbeteren. In die fase ga je letterlijk met van alles aan de slag. En kun je wat doorslaan in bijvoorbeeld het opstarten van allerlei webpagina’s. Je wilt overal te vinden zijn: Hyves, Facebook, Twitter. Ik weet nog dat Dennis (Postma, bassist van Jua) tegen mij zei: Zullen we ons maar gewoon op de muziek richten?”

Je zingt in meerdere talen. Welke talen zijn dit en welke taal is het moeilijkst om live te brengen?
“Dat klopt. Ik zing natuurlijk in het Engels, maar ook Frans, Swahili en Arabisch. Nederlands ontbreekt gek genoeg nog. Daar moeten we echt eens verandering in brengen. Arabisch is van de verschillende talen wel het lastigst, omdat het al zo lang geleden is dat ik in het noorden van Afrika studeerde. Ik studeerde Islamitisch recht en kwam dus in aanraking met Frans en Arabisch. De klanken van Arabisch zijn moeilijk. Het komt ook anders over dan bijvoorbeeld Swahili. Arabisch is wat harder, daar waar Swahili heel open en vrolijk klinkt. Zeker nu we wat meer de swingende kant opgaan met Jua, vind ik het echter het leukst om in het Frans te zingen. Ik vind het een fantastische taal en ik ben fan van Franse chansons.”

Hoe bereid jij je voor op een optreden?
“Je bedoelt een uur of zo voor het optreden? Dan ben ik altijd stil. Na het optreden ben ik heel blij en enthousiast, maar vooraf trek ik even naar de achtergrond om me spiritueel voor te bereiden; even mijn geest leegmaken. Het liefst met een rosétje. Niet dat ik me vol laat lopen hoor, maar even ter ontspanning.”

Wat is het verschil tussen Marjolein op het podium en van het podium?
“Op het podium ben ik heel zelfverzekerd. Er gaat dan een soort knop om en dan zijn de zenuwen in één keer weg. Behalve als er iets fout gaat natuurlijk. Dan denk je toch even: Oh, oeps en nu? Gelukkig gebeurt dat niet vaak en hoeven we elkaar bij Jua alleen maar even aan te kijken om het weer recht te zetten. Ik vind het heerlijk om contact te maken met de bandleden. Bij instrumentale stukken hoef ik bijvoorbeeld ook niet vooraan te staan. Dan loop ik even naar de drummer, want mensen willen ook wel eens zien wie daar zit en ze zitten tijdens een solo echt niet te wachten op een zangeres die daar een beetje met haar armen staat te zwaaien. Het is ook erg leuk om iemand anders de kans te geven om naar de voorgrond te treden.”

Wat is je grootste angst tijdens een optreden en wat geeft je de grootwww.jua-music.nlste kick?
“Jezelf niet kunnen horen, vind ik het ergst. Dan ben je gewoon klaar. Als je vals zingt is dat namelijk het eerst wat opvalt. Iedereen hoort dat. Slaat een drummer per ongeluk verkeerd, dan heeft het publiek het vaak niet door. Maar als een uithaal niet zuiver is… Dat is wel mijn grootste angst, daarom heb ik live ook wel eens bewust iets anders gedaan om te zorgen dat ik niet fout kon gaan. De grootste kick geeft het toch wel als de interactie met het publiek goed is. Zeker als zij uit hun dak gaan, dan kan ik ook helemaal los. Wij hadden dat bijvoorbeeld toen we in Duitsland speelden op een boerderij en tijdens de internationale vrouwendag in Tilburg. Het hoeft dan niet vol te staan, maar het doet wat met je als het publiek laaiend enthousiast is!”

Wie is je grootste voorbeeld op het podium?
“Moeilijk om daar antwoord op te geven. Ik zoek het meestal niet in de commerciële hoek. Wende Snijders is wel mijn voorbeeld. Dat komt ook weer door mijn liefde voor Franse chansons. Ik heb haar gezien op The Hague Jazz. Zij is fan-tas-tisch op het podium. Haar gezichtsuitdrukkingen, de manier waarop ze staat, danst, echt super. Er staat écht iemand! Maar het is altijd lastig om daar iets van over te nemen. Wij speelden bijvoorbeeld tijdens Mozaïek Festival en toen waren we allemaal in het rood/zwart gekleed. Dat was geweldig, maar is heel anders dan dat je in Lokaal Vredebreuk staat. Als je dan heel theatraal doet, staat iedereen je toch wat vreemd aan te kijken.”

Op welk podium zou je komend weekend optreden als je zelf mocht kiezen?
“’t Paard in Den Haag lijkt me mooi. Ik kan veel verzinnen, maar het grootste poppodium in je eigen stad zie ik wel zitten. Laat Ahoy of zo nog maar even zitten. Daar moeten we nog even voor door oefenen.”

Je hebt vroeger ook aan toneel gedaan. Zou je dit nog eens willen oppakken?
“Ik zou graag nog wel bij een musicalgroep willen of zo. Ik ga namelijk graag naar musicals als Miss Saigon. Niet dat ik dan meteen een hoofdrol zou willen, maar toch. Het lijkt me erg leuk. Maar ja, je kunt niet alles willen in het leven. Wees tevreden met wat je hebt en geniet ervan. Het gras bij de buren is zeker niet groener.”

Voor meer informatie over Jua surf je naar: www.jua-music.nl

Lieneke van den Berg maakt graag contact met publiek

Lieneke van den Berg - Foto door De Popfotograaf

Pas zes jaar geleden begonnen met drummen, maar Lieneke van den Berg heeft in deze korte tijd neergezet waar velen met enige jaloezie naar zullen kijken. In no time sloot ze zich aan bij haar eerste band Jua, stroomde naadloos door naar haar huidige band ShockTapes en zit ze momenteel ook nog in de orkestbak bij musicalgroep Rits. Dé drummer dus om eens aan de tand te voelen over haar podiumervaring.

Wanneer stond je voor het eerst op het podium?

“Poeh, dat is even denken hoor… Toen was ik een jaar of 15-16. Ik ben begonnen met bas en zang. Oh, nu schiet het me te binnen. Bij mijn eerste optreden heb ik gezongen. We hadden op school muziekavonden en daar heb ik me voor aangemeld. Ik heb toen zangstukken uit musicals gedaan. Grappig hoe je dan ineens kan denken: Oh ja, dat heb ik ook nog gedaan!”

Wanneer nam je live voor het eerst plaats op de drumkruk en wat kun jij je daar nog van herinneren?

“Zes jaar geleden ben ik begonnen met drumlessen en mijn eerste band was natuurlijk Jua. De eerste keer dat we met Jua op het podium stonden was voor een cursus voor geluidstechnici. Dat was meer een oefenoptreden hoor, want we hadden niet echt publiek dat voor ons kwam. Wij speelden eigenlijk, zodat de cursisten konden oefenen met het regelen van het geluid. Ons eerste optreden voor publiek was op 14 april 2006 bij de Loosduinse Motorvereniging. Toen was ik wel zenuwachtig, want ja, wat als ze onze muziek nou niks vinden en weglopen. Dat viel wel mee hoor, maar daar denk je toch aan.”

Als drummer zit je nog enigszins verstopt. Je hoort voornamelijk jezelf en via monitors hoor je de andere bandleden. Hoe is het om als drummer live op te treden?

“Sowieso haal ik heel veel energie uit optredens met ShockTapes en het orkest. Live spelen is ook de belangrijkste reden waarom ik beide vormen doe. En natuurlijk zit ik verstopt achter de drums, maar je merkt dat het publiek nieuwsgierig is. Ze willen toch weten wie er nou achter de drums zit. Ik kijk ook veel om me heen als we optreden, want ik maak graag contact met het publiek. Ik weet bijvoorbeeld nog dat we met Jua op de Grote Markt in Den Haag speelden voor Amnesty International. Wij speelden toen op zo’n podiumwagen, waarvan de zijdeur openstond. Dus mensen konden mij daar heel goed zien en ik weet nog goed dat daar een klein meisje compleet onder de indruk stond te kijken. Dus ja, dat is dan een hele, leuke manier om contact te maken. Beetje gekke bekken trekken en zo.”

Wat is het verschil in podiumervaring tussen ShockTapes en de stukken die je doet met musicalgroep Rits?

“Met ShockTapes sta je natuurlijk op het podium en bij musicals zit je in de orkestbak. Je ziet het podium niet en als het publiek lacht dan heb je geen idee waarom ze lachen. Onderling is het wel gezellig in de orkestbak. Je kunt toch een beetje loltrappen, als je maar niet te veel geluid maakt natuurlijk.”

Hoe ben je ertoe gekomen om bij een musicalgroep te gaan?

“Musicals heb ik altijd al leuk gevonden, dus toen ze een drummer zochten bij Rits dacht ik meteen: Dat wil ik doen! Het is wel heel hard werken en ik heb ook voor het eerst kennisgemaakt met bladmuziek. Je moet toch in 2,5 maand 41 nummers instuderen. Het zijn dan wel geen nummers van vijf minuten en er zijn best wel wat stukken die herhaald worden met slechts kleine variaties, maar toch. Het is hard werken. Ik weet niet wat ik leuker vind, eigenlijk is het appels met peren vergelijken tussen ShockTapes en Rits.”

Wat is het verschil tussen Lieneke op het podium en van het podium?

“Op het podium ben ik zelfverzekerder. Dan heb ik een duidelijk doel voor ogen. In het dagelijks leven ben ik toch wat makkelijker en kan ik meer met de wind meewaaien.”

We is je grote voorbeeld?

“Gavin Harrison, de drummer van Porcupine Tree. Hij is in de studio en live erg goed. Hij speelt ingewikkelde patronen, maar die klinken toch heel toegankelijk. Pas als je probeert het na te spelen, kom je erachter dat het zo eenvoudig nog niet is wat hij doet.”

Als je volgende week op je podium naar keuze zou mogen spelen. Welk podium zou dat zijn voor ShockTapes en welk podium voor het orkest?

“Nou, ik heb pas de musical “We will rock you” gezien en daar hadden ze een stellage boven het podium waar het orkest op zat en die werden af en toe heel duidelijk uitgelicht. Dat is dan niet een specifiek podium, maar dat lijkt me heel gaaf. Met ShockTapes lijkt Paradiso me wel wat.”

Waar kunnen we je binnenkort live zien?

“Met ShockTapes hebben we net drie weken een nieuwe bassist dus dat zal nog even duren voor we weer op het podium staan. De eerste keer wordt dan met het orkest en dat is in november, theater De Veste in Delft.”

Leo Sienot: “Eigenlijk was ik een soort kleine dictator”

Leo Sienot op Kaderock 2009 met Orange Snow

Muzikale alleseter Leo Sienot ademt muziek. Als hij niet bezig is met eigen projecten als singer/songwriter of met zijn band Orange Snow, dan kun je hem wel in zijn thuisstudio 'Studilio' vinden om de laatste hand aan een ander zijn productie te leggen. Uiteraard weerhoudt dit drukke schema Leo er niet van geregeld het podium op te zoeken en het zoet van het applaus te proeven.

Hoe is het allemaal begonnen?

“Ik was een jaar of 14-15 toen ik voor het eerst op het podium stond. Het was loei eng, dat weet ik nog wel. Ik speelde toen in een schoolbandje en we speelden als eerste na de pauze. Het was ook niet een klein podium of zo, maar meteen in aula. Het gordijn ging open en daar stonden we dan ten overstaande van leerlingen, leraren en ouders.”

De allereerste keer is uiteraard zeer spannend. Wanneer was je over die spanning heen?

“Eigenlijk was ik vrij snel over mijn nervositeit heen. Nervositeit komt toch naar voren uit een stuk onzekerheid. Als je boven het materiaal kunt staan, hoef je ook niet nerveus te zijn. Ik kan bijvoorbeeld drie van de vier sets vrij spelen, maar bij de vierde set, doordat ik dan als begeleider van een artiest speel, toch nerveus zijn. Nu voel ik bij het eerste nummer tijdens een optreden van m'n eigen band nog wel wat spanning, maar daarna niet meer. Bij mijn eindexamen aan het Conservatorium was ik wel nerveus, maar dan moet je ook presteren voor een commissie. Dat waren ook écht stukken hè? Dat is toch anders. Tijdens de Cd-presentatie van Orange Snow was ik weer totaal niet zenuwachtig, terwijl de rol van frontman toch extra druk legt.”

Wat is het verschil tussen een leidende en een andere rol in een band?

“Het gaat niet zo zeer om de leidende rol in de band, want dat kan ook de gitarist zijn. Als de gitarist degene is die de muziek schrijft en de arrangementen bepaalt, is hij vaak de muzikale leider. In de schoolband was ik niet de frontman, maar had ik wel een leidende rol. Eigenlijk was ik een soort kleine dictator. Ik schreef namelijk de muziek van alle nummers. De rol als frontman is wel anders, dan moet je toch een bepaalde aandachtsgeilheid hebben. Een drummer haalt denk ik meer voldoening uit andere aspecten van het optreden.”

Wat is het verschil tussen optreden en repeteren?

“Bij repetities voer je de nummers eigenlijk beter uit. Live speel je, denk ik, op 80% van je kunnen en dan heb je écht goed gespeeld! Dat merk je ook als je opnames maakt van een live optreden. Voor je gevoel liep het als een trein, maar als je het terug hoort, blijkt dat toch wat tegen te vallen. Dat komt ook door die enorme adrenalinestoot die je op het podium krijgt. Dat is het grote verschil: die adrenalinestoot.”

Wat geeft je de grootste kick tijdens een optreden en wat is de grootste tegenvaller?

“De grootste kick is als het publiek helemaal gaat voor je. Zeker als mensen één van je eigen liedjes meezingen. Een optreden wordt lastiger als het geluid tijdens de soundcheck goed was, maar tijdens het optreden beduidend minder is, of als het binnen de band om een onverklaarbare reden maar niet wil lopen.”

Voor welke artiest heb je op het podium de meeste bewondering en welke artiest heeft je voorkeur op opnames?

“Live heb ik dat met U2. Bono heeft zo’n enorme aanwezigheid op het podium. Of je nou van zijn stem houdt of niet, maar die man zou een kerkdienst van 50.000 man kunnen leiden met zijn stem en iedereen zou hem volgen. ‘Offline’ ben ik helemaal gek van Tim Christensen. Die heeft een geweldige band en schrijft zulke goede liedjes, dat ik zelf bijna zou stoppen met schrijven. En mijn grote gitaarvoorbeeld is Scott Henderson, een geweldige Jazz/Rock gitarist.”

Je speelt live voor je beroep, maar ook voor je plezier. Wat is het verschil?

“Als professional moet je mensen vermaken en speel je toch om brood op de plank te krijgen. Daar zitten soms opdrachten bij dat je gewoon je cash wilt pakken en weer weg wilt. Ik speel dus liever mijn eigen muziek voor 50 man publiek, dan covers voor 1.000 man. Met Orange Snow of als singer/songwriter is het oneindig veel leuker, dan leg je er desnoods op toe.”

Op welk podium wil je ooit nog eens spelen?

“Dat zou een stadion optreden moeten zijn. Twee jongens uit mijn band hebben eens in het voorprogramma van Guus Meeuwis opgetreden in het Philips Stadion en in het stadion van Heerenveen. Die vertelden hoe fantastisch dat was om mee te maken. Een stadion dus, dat lijkt me té bizar. Paradiso lijkt ook gaaf hoor, maar zo’n grote show voor tienduizenden mensen… Ik heb er wel eens aan mogen proeven hoor. Bv in de jaarbeurs voor zo’n 6.000 man met van die 5x5 schermen achter me, waar je dan heel groot op staat, maar dat is toch niet helemaal vergelijkbaar.”