Als je geregeld concerten bezoekt, herken je het vast. Je staat in het publiek te genieten van de muziek. Instrumentaal klopt het allemaal en de zangeres gooit er met haar dijk van een stem nog een schep bovenop. Het maakt niet meer uit hoe groot de zaal op dat moment is; de sfeer is intiem. Je gaat compleet op in de muziek. En verdomd, het is net of de zangeres steeds naar je kijkt, lacht en als ze lacht, doe je het zelf ook. Kris werd geboren op Curaçao en bezit deze betoverende kwaliteit tot in de puntjes.
 |
| Kris Berry |
“Dat was op 22 december 2007 bij een kerstevenement. Ik zong voor het eerst in een jazzband. Ik weet nog dat ik zo nerveus was dat ik bijna over mijn nek ging. Natuurlijk overheerste wel het enthousiasme, maar ik heb heel lang stilgestaan bij wat ik bijvoorbeeld aan moest trekken.”
Hoe ga je nu om met je zenuwen? Hoe heeft zich dat ontwikkeld?
“Voor mij is er een groot verschil tussen toen en nu. In mijn eerste band zong ik New Orléans jazz repertoire. Wel kon ik mijn eigen interpretatie loslaten op de nummers. Kris Berry is mijn eigen project en de teksten gaan over wat ik voel, maar ze gaan niet per definitie over mij. Ik ben trots op wat ik schrijf en tegelijk is het eng. Je geeft toch veel van jezelf bloot en dat maakt je kwetsbaar. Gelukkig ben ik omringd door erg getalenteerde muzikanten. Het feit dat een ervaren beroepsmuzikant als onze gitarist, Paul Willemsen (oa Zuco 103, Lefties Soul Connection), iets ziet in deze band en daar ook zijn gevoel in kwijt kan geeft mij vertrouwen. We begrijpen elkaar goed. Heb ik je vraag eigenlijk beantwoord zo?”
Je hebt opgetreden op North Sea Jazz. Wat is het verschil tussen optreden op een festival en een kleiner optreden?
“Het is heel anders om op een kleine, intieme locatie te spelen dan op een festival als North Sea Jazz. Mijn hele houding is anders. Neem bijvoorbeeld het Parool Theater, daar past 35 man publiek in en het heeft een klein podium. Het publiek zit dus vlak voor je neus en het is dan erg confronterend en moeilijk om niet afgeleid te raken. Wel maak je heel eenvoudig contact en ben je minder met 'performen' bezig. Ik praat dan ook meer met het publiek en ze luisteren ook echt. Achteraf hoor ik wel eens dat mensen me heel grappig vonden op het podium. Al moet ik toegeven dat het meeste van wat ik zeg echt 'in the heat of the moment' in me opkomt. North Sea Jazz was daarentegen een heel andere ervaring. Vlak voor ik op ging dacht ik: Als dit maar goed komt. Er staat dan toch ineens 600 man te kijken in plaats van 35 en je moet ze maar zien te overtuigen om niet door te lopen. Zo zie ik dat dan tenminste als relatieve nieuwkomer. Maar ja, als je dan op komt en je band staat daar te stralen, dan weet je dat het goed komt. Ik las later in een recensie dat het soms wat flets was en ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Ik moest de eerste paar nummers toch wat op gang komen. Misschien is dat ook wel het verschil tussen een festival en een concert, want als ik terugdenk aan het optreden in de bovenzaal van Paradiso, dan was ik weliswaar bloednerveus, maar stond ik toch ontspannen op het podium.”
Hoe ben je op North Sea Jazz terechtgekomen?
“Daar ben ik heel trots op. Voor onze EP-presentatie hadden we een aantal persoonlijke uitnodigingskaartjes verstuurd, waaronder een naar een programmeur van Mojo. Ze had afgezegd voor de presentatie, maar was ons niet uit het oog verloren door de uitnodiging.”
Je hebt in korte tijd de omslag gemaakt van amateur-band naar professionele band. Brengt dat nieuwe spanning met zich mee?
“Eerlijk gezegd heb ik er niet zo bij stil gestaan. De band bestaat uit beroepsmuzikanten dus het went snel om zelf ook met een commerciële insteek met de band bezig te zijn. Recentelijk heb ik me wel gerealiseerd dat je een muzikale carrière constant moet voeden en doordat je er écht achter staat ook bereid bent om je constant in te zetten om er een succes van te maken.”
Welke artiesten inspireren je?
“Onze Sound is geïnspireerd door een mix van artiesten als Patsy Cline en Wanda Jackson, de Rock ‘n Roll van Chuck Berry, Caribische en jazz invloeden. Vooral de persoonlijkheid en uitstraling van Ella Fitzgerald spreken me aan. Wijlen Amy Winehouse heeft ook veel indruk op me gemaakt.”
Wat is het verschil tussen Kristel de Haak en Kris Berry?
“Kristel de Haak is mijn volledige naam en Kris Berry is eigenlijk een combinatie tussen mijzelf en mijn liefde voor muziek. Berry komt uiteraard van Chuck Berry. Mijn stiefvader heet René Berry. Chuck Berry is op Rock 'N Rollgebied mijn muzikale held, maar in de eerste plaats is de band naam gekozen vanwege de muziek. En het is ook mooi toeval dat ik op het podium toch iets met de naam Berry heb.”
Wat is je grootste angst op het podium?
“Dat het publiek het niks vindt.”
Wat geeft je de grootste kick?
“Als de band de sfeer in het publiek goed aanvult en ze elkaar gaan versterken. Daar kan ik dan helemaal in mee gaan. En het is ook een heerlijk gevoel als je ’t publiek stil krijgt.”
Van welk podium droom je?
“Waar ik van droom vind ik moeilijk te beantwoorden, want van North Sea Jazz durfde ik niet eens te dromen en ineens werden we ervoor uitgenodigd. Als ik dan toch iets moet noemen dan zou ik graag eens in New Orléans spelen of Chuck Berry spreken, kijken of hij is zoals ik vroeger over hem droomde.”
Wil je Kris Berry live zien?
Zie website: http://www.meetkrisberry.com/
26/08 Reeuwijkse Plassen: http://www.spsjazzfestival.nl/
28/08 Uitmarkt in Amsterdam, Leidseplein om 14:00
15/09 De Badcuyp in Amsterdam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten